Een fabriekseigenaar maakte het leven van drie generaties tot een nachtmerrie. Eerst Naria, daarna zijn zoon Nabina en diens gezin. Tien jaar lang werden zij uitgebuit en mishandeld - tot lokale autoriteiten en IJM ingrepen.

Dertien jaar geleden begon Nabina’s vader, Naria, te werken in een steenfabriek in Zuid-Azië. Deze fabriek was eigendom van Mahendra. Hij had Naria een goed inkomen en loon beloofd – wat allemaal leugens bleken te zijn.

Na jaren van uitbuiting keerde Naria terug zijn dorp, berooid en zonder land. Opnieuw zocht Mahendra contact met hem. Hij haalde hem met een vooruitbetaling over om zjin zoon Nabina te sturen om het werk voort te zetten. Ditmaal beloofde hij een eerlijke wekelijkse betaling.

Nabina zag geen andere opties en verhuisde tien jaar geleden met zijn vrouw en dochter naar de steenfabriek. Maar de geschiedenis herhaalde zich. Hij ontving geen eerlijk loon en de vooruitbetaling werd omgezet in een schuld. De betalingen en kleine zakken rijst die hij soms wel kreeg, werden toegevoegd aan dat schuldbedrag. In tien jaar tijd groeide het schuldbedrag Nabina volledig boven het hoofd. De schuld hield hem vastgeketend aan de fabriek.

Met zijn gezind woonde hij in een kamer van 2,5 bij 2,5 meter, met muren van opgestapelde ruwe bakstenen een dak van zeil. Ze hadden zelfs geen lamp om de donkere kamer te verlichten.

Nabina’s drie kinderen (14, 8 en 5 jaar) waren ernstig ondervoed en mochten niet naar school. Vaak werden ze gedwongen om te werken in de fabriek, in het huis van de eigenaar of bij zijn vee. De werkgever volgden hun bewegingen nauwlettend. Ze mochten nooit het terrein verlaten, zelfs niet voor een bruiloft of begrafenis.

Gelukkig kreeg IJM dit onrecht in beeld. IJM-medewerkers deden onderzoek en deelden de uitkomsten met de lokale autoriteiten. Zij grepen snel in. Ze verzamelden bewijsmateriaal en planden een bevrijdingsoperatie. Die verliep succesvol. Nabina en zijn gezin werden bevrijd. IJM-medewerkers waren ter plaatse om de autoriteiten te adviseren en bij te staan.

Ook ondernamen de autoriteiten gerechtelijke stappen tegen fabrieksbaas Mahendra. Een hoge ambtenaar verklaarde: ‘Wij voeren een zerotolerancebeleid tegen dwangarbeid. Geen enkel gezin mag gevangen zitten in zulke onmenselijke uitbuiting.’ Nabina en zijn gezin krijgen nazorg en hulp om een leven in de maatschappij op te bouwen.

Nabina is dankbaar dat hij weer veilig kon terugkeren naar zijn geboortedorp. ‘Tien jaar lang ben ik extreem uitgebuit,’ vertelt hij. ‘Zelfs na dag en nacht werken kon ik niets doen voor mijn kinderen. Mijn gezin heeft enorm geleden. Ik dank de autoriteiten uit de grond van mijn hart dat ze me uit deze hel hebben gehaald. Nu kan ik zelfstandig werken en iets doen voor mijn gezin.’