JustTalk - Goede Vrijdag

Deze JustTalk is ook als podcast hier te beluisteren.

Vandaag is het Goede Vrijdag

Soms heb je dat: je hoort iets, je ziet iets, je maakt iets mee. Opeens verandert alles.

Het gebeurde bij mij toen ik door de straten van een van de miljoenensteden van Zuid-Azië liep. Ik was hier voor mijn werk bij International Justice Mission (IJM). Ik maakte van dichtbij mee hoe minderjarige meisjes bevrijd worden uit bordelen en private huizen. Ze worden hier dagelijks misbruikt en verkracht.

Ondanks deze rauwe realiteit, herinner ik me vooral de vreugde en het enthousiasme van de eerste paar dagen. Het is onbeschrijfelijk mooi om te dansen en spelen met meisjes, enkelen slechts acht jaar oud, die weer kunnen opgroeien in vrijheid. Of om met Lisa (niet haar echte naam) te praten over haar favoriete tienerboek en haar dromen voor de toekomst.

De vreugde veranderde op de laatste dag. Samen met undercovers en beveiligers trokken we de rosse buurt in. Hier gebeurde ‘het’ allemaal. Het gebied ligt tegen een grote beroemde Hindoeïstische tempel aan. Bezoekers kunnen zich, naast het brengen van offers en gebeden, ook beschermen tegen de woede van de goden door seks te hebben met (minderjarige) meisjes. Tempelprostitutie. Hoe jonger de meisjes, hoe sterker de bescherming.

Met de stroom van mensen liet ik mij meevoeren door de tempel. Mijn voeten plakten aan de vloer door het vele bloed van de offerdieren. Aan het einde van de tempelgang kom ik op een groot plein terecht. Hier ligt een rij met doodzieke mensen op de grond. Mijn beveiliger vertelde dat deze mensen stervende zijn. Ze liggen hier in de hoop dat de Zusters van Moeder Theresa hen zouden opnemen en verzorgen, zodat ze enigszins waardig konden sterven.

Toen ik opkeek en iets verder de wijk inliep, zag ik ze langs de kant van de weg staan: jonge vrouwen, vaak met kleine meisjes aan de hand. Er werd onderhandeld. Samen met de mannen die zojuist nog in de tempel waren, verdwenen de vrouwen en meisjes de gebouwen in. Ik stond verstijfd. Al het enthousiasme en de vreugde van de eerste dagen in een klap volledig verdwenen.

Kijk, het is niet moeilijk om God te herkennen in een bevrijding of een liefdevol nazorgprogramma. Je ziet Hem al snel in een dansend meisje dat eindelijk weer vrij is. Maar waar was Hij nu? Ik zag Hem niet, ik voelde Hem niet en ik herkende Hem niet.

Verward en boos begon ik terug te lopen totdat ik omhoogkeek en, boven op een groot wit gebouw dat tegen de tempel aanstond, deze woorden zag staan: I thirst.

Te midden van het palet van al die duizenden goden die werden gevreesd en voorzien van eten, drinken en andere geschenken, zijn daar de woorden van Jezus. Ik heb dorst.

Opeens was het me duidelijk. Je hebt goden, mensen ook trouwens, die vragen en je hebt goden die geven. Ze geven zoveel dat ze er dorst van krijgen.

Waar Hij was? Hij was opeens overal. Ik zag Hem in de mensen die lagen te sterven op de grond. Over mijn schouder terugkijkend zag ik Hem onderhandelen met een nieuwe klant. Hij was het kleine meisje dat daar stond.

Ik keek weer omhoog. Nog nooit zijn woorden zou binnen gekomen als deze drie. Ik heb dorst.

De Almachtige God, de Schepper van het universum. Hij heeft dorst. Hij vraagt niet, Hij geeft. Hij komt tot ons in de schoonheid en onschuld van een kind om ons iets te leren over een Koninkrijk van vrede, vreugde en gerechtigheid. Maar Hij wordt misbruikt. Hij verschijnt in ieder mens als beelddrager van God, maar ligt te sterven op de straat.

Leeg gegeven. Opgebruikt.

God geeft zo schandalig onverantwoord veel dat Hij eraan onder door gaat.

Deze verscheen eerder op https://www.lazarus.nl/artikel...